Sami na świecie

Kamera pilnie obserwuje bawiące się dzieci. Ukazuje ich emocje: radość, smutek, złość. Bohaterowie filmu zmuszeni są do życia w szczególnych warunkach. Gniazdo rodzinne zastępuje im dom dziecka i opiekuńcze, zawsze uśmiechnięte wychowawczynie. "Mają tu wszystkie warunki żeby rosnąć i rozwijać się." - zapewnia narrator (Tadeusz Łomnicki).Kamera pilnie obserwuje bawiące się dzieci. Ukazuje ich emocje: radość, smutek, złość. Bohaterowie filmu zmuszeni są do życia w szczególnych warunkach. Gniazdo rodzinne zastępuje im dom dziecka i opiekuńcze, zawsze uśmiechnięte wychowawczynie. "Mają tu wszystkie warunki żeby rosnąć i rozwijać się." - zapewnia narrator (Tadeusz Łomnicki). A jednak tęsknią i cierpią, widząc za płotem szczęśliwe dzieci z rodzicami, czekając na odwiedziny bliskich, żegnając ich niekiedy na długie tygodnie następujące po krótkiej wizycie. Autorka filmu (Danuta Halladin) dostrzegają winę rodziców, którzy nie chcą wypełniać swoich obowiązków, uchylają się od nich, uciekają. Na końcową sekwencję filmu składają się zapisy rozmów z bliskimi odwiedzającymi dzieci, dla których jednak "dziecko stało się czymś zbędnym, przeszkodą". Jest wśród nich młoda dziewczyna, która przychodzi do rodzeństwa. Ich ojciec jest bezrobotnym alkoholikiem. Jest kobieta, która założyła już nową rodzinę i potomstwa z poprzedniego związku nie chce przyjąć. Jest ojciec, który twierdzi, że dzieci pochodzą z prostytucji i on nie zamierza ich utrzymywać. W ostatnich ujęciach filmu ukazano płaczących wychowanków, których bliscy odchodzą alejką sierocińca - "zadowoleni, bo spełnili swój obowiązek".  więcej