uczciwy ? może raczej dziecinnie naiwny, ufny... żyjący z matką - maminsynek ? Joker dostaje po dupie, ale budzi sympatię, wzrusza, porusza - a ten wkurza i odpycha. Oglądając nie czułam empatii, jego los był mi obojętny. Pewnie przez ten pozbawiony emocji wizerunek, tępy wyraz twarzy i głupotę w postępowaniu - natarczywą. Plus ślamazarność.

Scena z papugą interesująca, nieprzypadkowa, niesie ze sobą przekaz - sądzę, że nawiązuje symboliką do malowanego ptaka (patrz.: powieść Jerzego Kosińskiego pt. "Malowany ptak"). Ptak kolorowy w stadzie szarych tzn. takich samych przez swoje wyróżnienie jest nieakceptowany, odrzucony, ukarany. Tu mamy jeszcze ptaka na łańcuchu, co znaczy, że nie może polecieć, że jego inność nigdy go nie uniesie.

W zakończeniu Zanussi chyba chce udowodnić, że życie nie jest matematyką, a losu nie da się przewidzieć, obliczyć. Przekornie wydaje mi się, że bohater mógł przewidzieć, a nawet powinien i tragedia nie miałaby miejsca. Przede wszystkim powinien zamocować 'kołnierz' na elewacji budynku. To jest podstawowe zabezpieczenie przy takich czynnościach przed opadającym gruzem. Tam zabezpieczenia właściwie - jakiegokolwiek - nie było !

Film wywołuje gdzieniegdzie refleksje, jednak przedstawienie głównego bohatera odrzuca.
Chyba sama bym go wylała z roboty.