Henryk Grynberg ocalał z zagłady wraz z matką. Wyjechał do Stanów Zjednoczonych. Po 50 latach wraca do Radoszyny wsi, w której się urodził i ukrywał z rodziną w czasie wojny, by dowiedzieć się o losach ojca i młodszego o pięć lat brata.

Henryk Grynberg od lat 60. mieszka na emigracji w USA. Jego misją pisarską jest ocalanie pamięci o Zagładzie, także tej najgorszej pamięci, obciążającej Polaków. Odwiedza wieś, w której podczas okupacji został zamordowany jego ojciec i braciszek. Chce dowiedzieć się prawdy od miejscowych chłopów, pamiętających jego rodzinę. Przed filmem Paweł Łoziński przeprowadził własne dochodzenie. Jego kamera śledzi twarze chłopów, których Grynberg pyta, czy go poznają. Jedni są wzruszeni, inni zakłopotani lub wrodzy. Ciąży na nich poczucie kolektywnej winy. Prawda o morderstwie zostaje w końcu odkryta. Na naszych oczach znajdują się namacalne dowody zbrodni. Ale istota filmu polega na przypatrywaniu się twarzom.

Bohaterem filmu jest Henryk Grynberg, prozaik, dramaturg i poeta żydowskiego pochodzenia, który mimo upływu kilkudziesięciu lat wciąż nie może zapomnieć o traumatycznych przeżyciach Holocaustu. Często powraca myślami do momentu, jak wraz z matką cudownie ocaleli z zagłady. Odtwarza w pamięci obrazy rodzinnych stron. Niestety przeszłość jest mglista i nasuwa zbyt wiele pytań, które wciąż pozostają bez odpowiedzi. Motywem przewodnim filmu jest sentymentalna podróż bohatera, szukającego prawdy o swoim pochodzeniu i losach jego najbliższych. Opuszcza Amerykę, przyjeżdża do Polski, do Radoszyny, gdzie rozpoczyna swoje prywatne śledztwo. Ku jego zaskoczeniu nie wszyscy chętnie sięgają pamięcią do tamtych wydarzeń. Mataczą. Widz do ostatniej chwili trzymany jest w napięciu, a niedopowiedzenia sugerują, że dla bohatera prawda jest trudna do przyjęcia i pozostawi po sobie bolesne rany.