Choć pewnie nie każdemu przypadnie do gustu. Przed seansem wydawało mi się że to będzie kolejna nudna przydługa papka, ale o dziwo film mnie tak wciągnął że obejrzałem cały za jednym razem i to bez znudzenia. Historia w nim przedstawiona jest naprawdę ciekawa, choć może sprawić trochę problemów bo została przedstawiona w różnych okresach które są ze sobą zmieszane, więc często widz może poznać jaki to czas po wyglądzie aktorów (gdzie w większości jest bardzo dobra charakteryzacja postarzająca ich, choć z małymi gorszymi wyjątkami) oraz po kolorze filmu, gdzie czasem mamy kolor, a czasem film czarno-biały (to trochę ułatwia). Film opowiada historię dwóch przesłuchań, a wraz z nimi poznajemy wiele wydarzeń z życia Oppenheimera, w tym jak powstawała bomba atomowa, więc jeśli ktoś chce obejrzeć go właśnie ze względu na tę historię to nie będzie zawiedziony bo została naprawdę świetnie przedstawiona. Całość filmu jest okraszona podkładem muzycznym który jest dosłownie przez cały czas, mi to nie przeszkadzało, ale nie każdy może się podczas seansu czuć z tym dobrze. Można usłyszeć głównie pompatyczne oraz psychodeliczne kawałki, a czasem także bardziej spokojne, w miarę ta muzyka jest dobrana do tego co widzimy na ekranie i faktycznie szczególnie w tych najważniejszych scenach dodaje odpowiedniego ich odbioru. Aktorzy naprawdę grają świetnie, przede wszystkim Murphy który stał się w tym filmie Oppenheimerem, ale także wielu pozostałych aktorów dobrze odegrało swoje role dzięki czemu widz naprawdę wciąga się w całą historię. Na szczęście obyło się bez wciskania na siłę poprawności politycznej dzięki czemu nie został on zepsuty, moja ocena to 8/10, jak na razie to dla mnie najlepszy film 2023 roku.