Portret Lesyi Gladki, mieszkanki Ukrainy, która przyjechała do Polski do pracy. W ojczyźnie musiała zostawić swych bliskich: ukochaną córkę i matkę, za którymi strasznie tęskni.
Kamera towarzyszy kobiecie podczas zwykłego dnia pracy: przy sprzątaniu, odkurzaniu, prasowaniu i lepieniu pierogów. Lesya snuje opowieść o swym dawnym życiu: młodych latach, mężu, który ją fascynował, ale którego postanowiła opuścić, o córce, z której jest bardzo dumna.
Pomiędzy zwykłymi czynnościami a tęsknotą za rodziną bohaterka filmu znajduje jeszcze miejsce na marzenia o aucie, domku z ogródkiem, a przede wszystkim o szczęśliwym życiu.

Krótka etiuda psychologiczna, rozgrywająca się w jednym miejscu i czasie, zrealizowana w mieszkaniu reżysera. Ukraińska gastarbeiterka, jakich wiele pracuje w Polsce, pani Lessa, przychodzi, sprząta, myje okna, prasuje, gotuje. A równocześnie mówi. Opowiada o sobie, o swoim nieudanym małżeństwie, o samotności, o tęsknocie za córką, o marzeniu o własnym domu. Przed niewidocznym reżyserem odgrywa monodram swego życia. Chce być wysłuchana. Wypełnia sobą całą przestrzeń. Śmieje się, płacze, nuci, nie przerywając pracy. Przekształca swoje życie w opowieść, a reżyser robi z tego film. Kto tu jest czyim służącym?